Στις μέρες μας, η ιστορία επαναλαμβάνεται, με αισθητά διαφοροποιημένους όρους. Βλέπουμε ανθρώπους απο εντελώς αντίθετες κοινωνικές ομάδες, να ενώνονται κάτω απο τη σκέπη του αγώνα ενάντια στο νέο ασφαλιστικό.
Η σημαντική διαφορά του σύγχρονου αγώνα, δεν είναι η υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος, αλλά η διατήρηση του status quo και η θωράκιση των "κεκτημένων" δικαιωμάτων της κάθε συντεχνίας.
Η γνώριμη συνδικαλιστική πρακτική, της προστασίας με κάθε τρόπο του κάθε κλάδου, απέφερε καρπούς για τους κατά περίπτωση ενδιαφερόμενους για πολλές δεκαετίες, ενω φέρει μεγάλο μέρος ευθύνης για το κακό χάλι και το σημερινό αδιέξοδο της χώρας.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, τη στιγμή που το ασφαλιστικό σύστημα έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει και σε ελάχιστα χρόνια δεν θα είναι σε θέση να παρέχει καμία σύνταξη, οι γνωστοί ευνοημένοι μάχονται να διατηρήσουν το ισχύον καθεστώς ανομίας και ασυδοσίας.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός οτι στρέφουν εκ νέου τα πυρά τους κατά των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι έχουν υποστεί μειώσεις 40% κατά μέσο όρο στις αποδοχές τους, και επιθυμούν διάλογο απο μηδενική βάση, μόνο αφού αποσυρθεί το νομοσχέδιο.
Κάποια ερωτήματα που μου έρχονται στο μυαλό:
1. Όταν ο μέσος μισθός στο δημόσιο κυμαίνεται στις 12000€ το χρόνο, την ώρα ενας αγρότης λαμβάνει 7-8000€ επιδοτήσεις κατά μ.ο. , ποιός απο τους δύο είναι περισσότερο δημόσιος υπάλληλος?
2. Απο όλους αυτούς τους επιστήμονες-επαγγελματίες ποιό είναι το ποσοστό που δηλώνει έσοδα πάνω απο το αφορολόγητο?
3. Είναι η εφαρμογή "ηλίθιε". Η κυβέρνηση εξελέγη πρίν απο 6 μήνες, και ενώ ήταν γνωστή η συμφωνία, κατάφερε να σαρώσει τόσο σε αγροτικές, όσο και σε αστικές περιφέρειες. Ποιός ψήφισε τότε????
4. Ως πότε σε αυτή τη χώρα ο συνδικαλισμός θα εφαρμόζεται στη πιό αηδή του μορφή?
5. Αντί να δυσκολεύουν τη ζωή όλου του κοινωνικού συνόλου, γιατί δεν αναζητούν βοήθεια για να κάνουν το προιόν της εργασίας τους περισσότερο ανταγωνιστικό??? Βοήθεια όμως που να μην βασίζεται για μια φορά σε κρατικές επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές.
Η αλήθεια είναι οτι τα μέτρα είναι πραγματικά σκληρά. Όπως και όλα όσα έχουν παρθεί μέχρι τώρα στη βάση των μνημονίων. Η πραγματικότητα της οικονομίας τα επιβάλλει, και είναι καιρός κάποια στιγμή, έστω και καθυστερημένα να βάλουν πλάτη και εκείνοι που όλα τα προηγούμενα χρόνια παρακολουθούσαν απο μακρυά.
