Η Ελληνική πρωτογενής παραγωγή είναι το τσιτάτο των τελευταίων ετών. Οι περισσότεροι ειδήμονες, θαμώνες των τηλεοπτικών καναλιών, σε συνεργασία με τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων, διακηρύττουν με περίσσιο σθένος οτι η λύτρωση για την Ελληνική οικονομία θα έρθει απο τον πρωτογενή τομέα.
Εν μέρει συμφωνώ και εγώ, αλλά κάτω απο πολύ συγκεκριμένες και αυστηρές προϋποθέσεις και προδιαγραφές.
Είναι πασιφανές οτι οι άνθρωποι αυτοί ουδεμία σχέση έχουν με την Ελληνική παραγωγική πραγματικότητα και έχουν πλήρη άγνοια του τι συμβαίνει στον αγροτικό και κτηνοτροφικό κόσμο.
Ο Έλληνας αγρότης συνεισέφερε μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της χώρας με τα προιόντα του τις δεκαετίες απο το 1950 και έπειτα. Ο μετασχηματισμός της κοινωνίας απο κοινωνία παραγωγής αγαθών σε κοινωνία υπηρεσιών παγκοσμίως, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και την Ελλάδα. Ο αγροτικός πληθυσμός της χώρας μειώθηκε και μετατράπηκε σε εργατικό δυναμικό σε άλλους τομείς της οικονομίας, ενώ παράλληλα ο κλήρος καλλιεργούμενης γης μειώθηκε περνώντας απο γενιά σε γενιά,
Με την είσοδο στην ΕΟΚ αρχικά και την εισροή κεφαλαίων η κατάσταση άρχισε να χειροτερεύει, σε σημείο που σήμερα είναι μη αναστρέψιμη με την εφαρμογή της ΚΑΠ.
Σε αυτό δεν φταίει σε καμία περίπτωση ο αγρότης. Η έλλειψη στρατηγικής αγροτικής πολιτικής με όραμα και μακροχρόνιο ορίζοντα ευθύνεται για την υπάρχουσα κατάσταση. Κανείς δεν είπε στους αγρότες οτι ο πακτωλός χρημάτων που εισέπρατταν, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα εισπράττουν, δεν είναι για προσωπική κατανάλωση και για αγορά αυτοκινήτων πολυτελείας αλλά για επενδύσεις.
Κανένα πρόγραμμα και κανένας έλεγχος για το που διοχετεύονταν όλα αυτά τα χρήματα. Τα επιστημονικά γεωπονικά ινστιτούτα με τη σειρά τους, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής απομυζούσαν χρήματα χωρίς την εκπόνηση καμιάς μελέτης για εισαγωγή νέων ανταγωνιστικών καλλιεργειών στην Ελληνική αγροτική παραγωγή.
Η διαχρονική διατήρηση των μεσαζόντων και η αποτυχία των συνεταιρισμών έφτασαν τον αγροτικό κόσμο στη σημερινή του κατάσταση, η οποία δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να αλλάξει εαν δεν εφαρμοστούν στρατηγικές αγροτικές πολιτικές για επαγγελματική καθετοποιημένη παραγωγή.
Ο μεγαλύτερος μύθος είναι οτι με λίγη δουλειά, χωρίς μηχανήματα και εργαλεία, μπορεί κάποιος να επιστρέψει απο την πόλη στην ύπαιθρο και να ζήσει με αυτά που παράγει. Χρειάζεται πολύ δουλειά, οργάνωση και σχέδιο για την αναζωογόνηση της αγροτικής παραγωγής. Κανείς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον Ιταλό παραγωγό για παράδειγμα που χρησιμοποιεί τις πλέον σύγχρονες μεθόδους
Η προστασία απο την πολιτεία του αγροτικού επαγγέλματος, η ποιοτική παραγωγή, η συνδρομή της επιστήμης και η καθετοποίησή της φαντάζουν ως οι μόνες λύσεις, που για να εφαρμοστούν απαιτείται χρόνος, χρήμα και κυρίως πολιτική βούληση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου